We hebben de woorden "Siga-siga" vele malen gehoord sinds we 8 jaar geleden aan onze avonturen begonnen. Als we het over ons hebben, is dat meestal aan het begin van het seizoen, wanneer we nog steeds onder hoge spanning staan en ons haasten om de boot klaar te maken, zodat we kunnen gaan, gaan, gaan!

"Siga-Siga" betekent "Langzaam, langzaam", meestal vergezeld van een langzaam op en neer bewegen van de rechterhand. Het heeft ons vele jaren gekost om al vroeg in het Siga-Siga-ritme te komen, maar dit jaar hebben we het perfect bereikt. Binnen enkele dagen na aankomst in Griekenland kon je onze collectieve hoge, binnenste ballonnen bijna horen leeglopen.

Het is het land van de goden!

Albert Camus, Nobelprijs 1957

We vertrokken vanuit Leros en zigzagden noordwaarts tussen het vredige afgelegen Arki, het imposante, prachtige Patmos en het bruisende Samos.

Nog steeds in Siga-Siga-modus, verlieten we Pegasus op een veilige ligplaats in Pythagoria en namen een veerboot 5 uur naar het noorden naar ons geliefde Lesbos. We hadden een schema. We hadden net de verkoopovereenkomst getekend voor ons huis in Johannesburg en, met Henry's Britse staatsburgerschap waardoor hij een mogelijk zeer korte periode pre-Brexit had om onroerend goed in Griekenland te kopen, hadden we besloten dat dit het juiste moment was om op huizenjacht te gaan, om iets speciaals dat een aanvulling zou zijn op onze andere vakantiewoningen.

Onze vriend Bridge had ons ongeveer een jaar geleden gevraagd of we een onroerend goed in Griekenland moesten kopen, waar zou dat dan zijn? We hebben hier even over nagedacht. We hebben zoveel ongelooflijk mooie eilanden, steden, havens, dorpen bezocht. Hoe te kiezen? Dus besloten we na te denken over wat belangrijk voor ons was.

Het eiland moet niet te toeristisch zijn, het moet zijn eigen industrie hebben en er moet het hele jaar door een kritische massa mensen wonen; het zou een grote hoofdstad moeten hebben met geweldige restaurants, musea, goede winkels; het moet landschappelijk mooi zijn met prachtige stranden en interessante steden en dorpen. Het moet een magische essentie hebben, spannend zijn, authentiek Grieks en een gevoel van het onverwachte hebben. En het belangrijkste is dat het de prachtige Griekse waarde van Philoxenia - Friend to the Stranger, moet belichamen.

Er waren een paar kanshebbers, maar het duurde niet lang om te beslissen dat Lesbos dat eiland was.

Onze vriend Bridge had ons ongeveer een jaar geleden gevraagd of we een onroerend goed in Griekenland moesten kopen, waar zou dat dan zijn? We hebben hier even over nagedacht. We hebben zoveel ongelooflijk mooie eilanden, steden, havens, dorpen bezocht. Hoe te kiezen? Dus besloten we na te denken over wat belangrijk voor ons was.

Het eiland moet niet te toeristisch zijn, het moet zijn eigen industrie hebben en er moet het hele jaar door een kritische massa mensen wonen; het zou een grote hoofdstad moeten hebben met geweldige restaurants, musea, goede winkels; het moet landschappelijk mooi zijn met prachtige stranden en interessante steden en dorpen. Het moet een magische essentie hebben, spannend zijn, authentiek Grieks en een gevoel van het onverwachte hebben. En het belangrijkste is dat het de prachtige Griekse waarde van Philoxenia - Friend to the Stranger, moet belichamen.

Er waren een paar kanshebbers, maar het duurde niet lang om te beslissen dat Lesbos dat eiland was.

We namen de bus naar Plomari, het stadje waar we vorig jaar aanmeerden toen de aardbeving toesloeg. We hadden deze stad goed leren kennen toen we na de aardbeving langzaam waren gaan kruipen en we tijd hadden om in het ritme van de stad te komen, zijn geweldig vriendelijke inwoners (veel Griekse Zuid-Afrikanen) te ontmoeten, de hoekjes te verkennen, gaatjes en eigenaardigheden, en verliefd worden.

We brachten uren door op de dorpspleinen om 's ochtends koffie te drinken of' s avonds lokale ouzo te drinken, kijkend naar het Griekse leven dat voorbij trok. Geen gek, door toeristen gedreven Grieks leven. Dit was het dagelijkse Griekse leven. Mannen in de kafeneneons die backgammon spelen en de tijd van de dag doorbrengen met vrienden. Mensen die groente, fruit, vis verhandelen en hun dagelijkse boodschappen doen bij een van de bakkers of slagerijen.

Twintig jaar geleden nam een professor in architectuur van een Deense universiteit, die de waarde van deze architectonisch interessante stad inzag, een groep studenten mee naar Plomari om de stad te meten en de gebouwen vast te leggen. Nu, vele jaren later, zijn maar liefst zeven van deze architecten teruggekomen en hebben huizen gekocht en gerenoveerd. Het is niet verrassend. De architectuur is buitengewoon interessant, neoklassiek en Venetiaans van stijl met een ingewikkelde stadsindeling langs een kanaal en tussen steile hellingen.

Hoewel het kanaal in de zomer droog staat, draagt het toch bij aan het Venetiaanse gevoel. Veel van de gebouwen zijn aan het afbrokkelen, sommige zijn complete ruïnes, veel zijn gerestaureerd - maar het patina van de ouderdom is overal zichtbaar en verhalen uit het verleden sijpelen uit de muren, balkons en ramen. Er zijn eenvoudige huizen waar gewone mensen woonden – en nog steeds wonen. Er zijn grote herenhuizen waar de olijfolie- en ouzo-handelaren woonden toen de stad floreerde. Er zijn stallen, ouzo- en olijfoliefabrieken, kronkelende geplaveide straatjes en verschillende onregelmatig gevormde pleinen waar mensen elkaar ontmoeten.

Toen de makelaar stopte in een bocht in de smalle kronkelende weg die door een weelderige vallei aan de rand van de stad liep en wees naar een pand aan de andere kant van de vallei, wisten we dat dit iets voor ons was. Een kleine olijf- en citrusboerderij met een traditioneel huis gebouwd in 1876. Een kindertekening van een huis, 2 ogen en een neus met dikke stenen muren genesteld in de oude stenen terrassen die oude olijfbomen ondersteunen.

Met de winterstromende rivier die de voorste grens vormt en een overvloed aan fruitbomen, druivenranken en olijfbomen, was dit de magie waar we naar op zoek waren. Het uitzicht over de vallei naar de bergen en over de rivier naar de buitenwijken van de stad is schitterend, en het mooiste van alles: deze plek van rust en eenvoud ligt op slechts 10 minuten lopen van de stadspleinen met cafés, taverna's en winkels en 15 minuten lopen naar de stranden en de onvergelijkbare Egeïsche Zee.

We verlieten Lesbos en brachten de rest van het seizoen heel langzaam door, siga siga, terwijl het bureaucratische proces begon. We vonden het niet erg. We vestigden ons in deze afgedwongen rustige tijd, we zeilden niet ver, schuilden een paar weken in een kleine vissershaven in Leros, lieten het anker vallen in mooie baaien en ervaarden toen de opmerkelijke aanblik van de opkomst van de bloedmaan boven Turkije, gevolgd door zijn totale zonsverduistering in de mooiste baai waar we allemaal zijn geweest. En dan terug naar Plomari om de deal af te ronden.

Nu zijn we thuis en Henry is al bezig met de tekeningen om kleine renovaties uit te voeren die, naar we hopen, dit eenvoudige, mooie huis en eigendom zullen veranderen in een traditioneel maar verfijnd toevluchtsoord aan de rand van deze fascinerende stad.

Natuurlijk moet de naam van deze magische plek "Philoxenia Farm" zijn en als er niet te veel problemen zijn, zal het volgende zomer beschikbaar zijn voor vakantieverhuur - met uitstekende tarieven voor onze vrienden waarvan we hopen dat ze zijn gekomen hou van Griekenland door onze blog te lezen!